چلچراغ شیراز

جدیترین اثر تحلیلی که در خصوص قیام حضرت احمد بن موسی علیهما السلام و برادران امام رضا علیه السلام به بازار عرضه شده، پژوهشی است که توسط آقای جلیل عرفان منش صورت پذیرفته است.

نویسنده که پیش از این نیز در این موضوع کتابی را ارائه کرده اند، ابهامات و تشکیک های پیشین را روشن ساخته و به تعمیق و گسترش دامنه پژوهش خود دست یازیده است.

نویسنده با مراجعه به منابع و کتب فراوان توانسته است تحلیلی دقیق از این واقعه مهم در تاریخ تشیع ارائه نموده و در خصوص رویدادهای حادث شده در فارس و شهادت حضرت در مکان فعلی اسناد و مدارکی مطرح نماید. این اثر را بنیاد پژوهش های اسلامی آستان قدس رضوی در قطع وزیری و شمارگان سه هزار جلد چاپ و انتشار داده است.

آفتاب شیراز

زندگی حضرت شاه چراغ علیه السلام طی هفت گفتار در این کتاب تحقیق و بررسی شده است. کتاب نوشته محمد زارعی است و توسط انتشارات ابرار در سال 1377 به چاپ رسیده است. مولف با ذکر تاریخچه ای از طلوع اسلام در فارس و هچرت سادات در گفتار دوم به زندگی حضرت پرداخته و سپس به خادمان حرم و بارگاه و کرامات حضرت اشاراتی می نمایند. بخشی از کتاب نیز به زیارت های مخصوص اختصاص دارد.

پیکرپاک و مطهر حضرت احمد بن موسی(ع)، فرزند بلافصل امام کاظم(ع) مشهور به(شاه چراغ) در شیراز بعد از 450 سال تر و تازه پدیدار گشت و به این وسیله محل قبرش شریفش مشخص گردید، چون در دوره سلاطین دیالمه که تا حدی طرفداران اهل بیت عصمت و طهارت(ع) از حالت تقیه بیرون آمده بودند صلحاء و عباد شیراز در مقام یافتن مرقد مطهر آن شاهزاده عظیم الشأن بر آمدند.

در زمانیکه مشغول تجسس و تفحص مرقد منور آن شاهزاده والاتبار بودند پیرزن صالحه ای نزد عضدالدوله دیلمی سلطان فارس آمد و عرض کرد در حوالی منزل من تپه ای است که در روی آن نیمه شبهای چراغی روشن میشود که مانند مشعل پرنوری می درخشد و همینکه بمحل روشنائی میروم چیزی دیده نمی شود شاه از رجال و درباریان خود و بعضی از علماء و شیوخ شیراز دراین باب تحقیقاتی بعمل آورد و چیزی دستگیرش نشد و گفتند که چون گوینده پیر زن فقیری است شاید در نظر گرفته که بدین وسیله استفاده بنماید.

شاه متقاعد نشد و فرمود که من از بیانات این زن بوی حقیقت میشنوم و تصمیم اتخاذ کرد که خود شخصا به این قضیه رسیدگی کند تا صحت و سقم مطلب را کشف نماید لذا شبانگاه به منزل آن پیرزن رفته و در آنجا استراحت می کند.

عضدوالدوله مقارن نیمه شب بخواب رفت و آن زن صالحه مترصد روشن شدن چراغ گردید همینکه بطریق شبهای گذشته نور چراغ ظاهر شد ببالین شاه دوید و سه مرتبه عرض کرد: شاه ـ چراغ ـ شاه چراغ ـ شاه چراغ یعنی ای شاه چراغ روشن و هویدا شده است.

عضدوالدوله از خواب جسته و صدوق اظهارات آن زن صالحه را مشاهده نمود و برخاست بمحل چراغ دوید و با کمال تعجب دید که روشنائی بکلی محو گردید و با ترک آن نقطه باز چراغ روشن گردید، هفت مرتبه روشن شدن چراغ و رفتن شاه بدان نقطه تکرار شد، تا اینکه مقارن طلوع صبح صادق دیگر چراغی دیده نشد.

پادشاه محل را علامت گذارده و روز بعد دستور داد که تپه را بشکافند تا از آن سر مکتوم پرده برداشته شود و در نتیجه سرداب عظیمی گردید که جسدی درروی تختی درداخل آن گذارده شده بود و هیچکس جرئت وارد شدن سرداب و بررسی امر را نداشت.

شاه تحقیق امر را از شیخ عفیف الدین که مردی زاهد و عابد و تارک دنیا بود را خواستار شده زاهد نامبرده آن شب را در عالم رؤیا دیده بودکه بزیارت حضرت امامزاده احمد بن موسی(ع) موفق شده است و لذا حتم کرد که سرداب کشف شده مرقد مطهر آن امامزاده است لذا وضوء گرفت و لباسهای پاکیزه پوشید و وارد سرداب شد و از لوحی که در نزد جسد بود و انگشتر آن حضرت که بر روی آن حک شده بود:"العزه لله، احمد بن موسی” معلوم گردید که مشاهدات او در خواب از رؤیاهای صادقه بوده است.

عضدوالدوله از این موفقیت فوق العاده، مسرور گردید و امرنمود که آن روز را تعطیل عمومی نموده، و برای این موفقیت جشن عظیمی برپا نمود و تا سه روز نقاره خانه سلطنتی را نواختند و اولین بارگاه احمد بن موسی(ع) بدست این سلطان براهنمائی شیخ عفیفت الدین برپا گردید و حرم این امامزاده به(شاه چراغ) مشهور گشت

نقل از کتاب ارزشمند قیام سادات علوی صفحه 192