دعـــا
حضرت‌ رضا ( ع‌ ) همیشه‌ به‌ اصحاب‌ خود مى‌فرمود : بر شما باد به‌ اسلحه‌پیامبران‌ ، گفته‌ شد : اسلحه‌ پیامبران‌ چیست‌ ؟ فرمود : دعا
اصول‌ کافى‌ ، ج‌ 4 ، ص‌ 214

امام رضا علیه السلام :

عطسه

خمیازه از شیطان است و عطسه از جانب خداوند عالمیان است .

حق تعالی را نعمت های بسیار بر بنده هست ، در هنگام صحت بدن و سلامتی اعضا و جوارح ،
و بنده فراموش می کند که خدا را بر آن نعمت ها شکر کند ،
پس به این سبب خدا امر می فرماید بادی را که در بدنش جولان می کند و از بینی اش بیرون می آید ،
پس از این جهت مقرر نموده اند که در این حال خداوند را حمد کند که این حمد تلافی شکر آن نعمت ها باشد که فراموش نموده است .
حلیة المتقین : ص 298 .

خوش بینی به خــــدا
امام رضا علیه السلام: به‌ خداوند خوشبین‌ باش‌ ، زیرا هرکه‌ به‌ خدا خوشبین‌ باشد ، خدا با گمان‌خوش‌ او همراه‌ است‌ ، و هرکه‌ به‌ رزق‌ و روزى‌ اندک‌ خشنود باشد ، خداوند به‌ کردار اندک‌ او خشنود باشد ، و هرکه‌ به‌ اندک‌ از روزى‌ حلال‌ خشنود باشد ، بارش‌ سبک‌ و خانواده‌اش‌ در نعمت‌ باشد و خداوند او را به‌ درد دنیا و دوایش‌ بینا سازد و او را از دنیا به‌ سلامت‌ به‌ دار السلام‌ بهشت‌ رساند.
تحف‌ العقول‌ ، ص‌ 472

نـــان
امام رضا (ع) : لقمه های نان را کوچک کنید که با هر لقمه ای برکتی است و نان را با دست پاره کنید نه با کارد و نیز فرمودند : هر که در خانه طعامی بخورد و از آن طعام جیزی بیفتد ، آن را بردارد و بخورد والا اگر در صحرا باشد برای پرندگان و حیوانات بگذارد .
فضل بن یونس می گوید: ابو الحسن(ع) نزد من صبحانه خورد. در این هنگام کاسه ای آوردند که زیر آن نان بود، امام رضا (ع): نان را گرامی تر از آن دارید که زیر کاسه باشد و به من فرمود: به غلام بگو تکه نان را از زیر کاسه در آورد.
امام رضا (ع): برتری نان جو بر گندم ، همانند برتری ما بر دیگرمردمان است . هیچ پیامبری نیست که برای خورندۀ نان جو دعا نکرده و برای او برکت نخواسته باشد . و هیچ درونی نیست که جو ، بدان در آمده و همۀ دردها از آن بیرون نرفته باشد . جو ، خوراک پیامبران و غذای نیکان است.
وسائل الشیعه، ج 24، ص 390
بحارالانوار ج66 ص284

عطر
امام رضا (ع) استفاده از عطر را باعث انبساط روحی دانسته می فرماید: برای مرد سزاوار نیست که استفادی هر روزه از بوی خوش را ترک کند پس اگر نتوانست، یک روز در میان و باز اگر نتوانست، در هر جمعه خود را خوشبو سازد و هیچ گاه این عمل را رها نکند
بحارالانوار، ج73، ص140